Daar staat ze dan, aan het einde van de wereld.
Voor haar een kloof die mijlenver is. Voorbij de kloof, in de verte, aanschouwt ze een prachtige nieuwe wereld, een nieuwe toevlucht. Ze hoort en voelt haar hart in haar borstkas kloppen, ze kijkt naar beneden en slaakt een diepe zucht.
Hoe kom ik ooit aan de overkant hoort ze zichzelf denken, vervolgens ziet ze haar dromen voor zich steeds meer vervagen. Ze laat haar tranen los, tranen die zij heel lang bij zich gehouden heeft maar die zij nu niet meer kan dragen.
Ze gaat zitten.
Toen ze uiteindelijk alles losliet en daar zat in totale overgave, rust en onbaatzuchtigheid, kon ze eindelijk de woorden binnenin haar horen die haar naar haar eigen vrijheid bracht. Kun je je herinneren wie je was voordat de wereld je vertelde wie je zou moeten zijn, fluistert haar innerlijke kracht.
De realisatie dat zijzelf haar grootste voorbeeld en eigen leraar is en altijd al was geweest.
Zet haar ertoe de brug over te steken die nog niet gebouwd is, met een kalme moedigheid en met haar hand rustend op haar hart vervolgt ze haar weg, voorbij deze tijdgeest.
Ze staat op.
Met het innerlijk besef dat zijzelf de brug is die zij dacht nodig te hebben draait zij zich om, daadkrachtig maar sereen. Met een glimlach op haar gezicht, bezield, niet bitterzoet en met een prachtig licht in en om haar heen.
Vervolgt zij zo de weg van haar hart, wat haar stap voor stap verder zal brengen, zal verbinden naar die prachtige nieuwe wereld.