Het enige onveranderlijke dat jij telkens weer vol verwondering in het water zal zien,
tijdens het vallen van de nacht, als de zee rustig is al slapend heen en weer wiegend in de schemering,
maar ook na elke storm vol verwoesting, verbittering en versobering,
is toch steeds weer die weerkaatsing van jouw weerspiegeling, een flikkering van jouw eigen schittering.
Een onverwoestbare vertederende glinstering, die jij nooit kwijt kan raken, ongeacht welke omstandigheid of verandering of maansverduistering.
Een constante herinnering, dat verlichting niet buiten maar binnenin jou zit als een prachtige eeuwige verankering.