De zon staat laag aan de hemel, plots hoor ik een krachtig geruis. Ik kijk door de ramen naar buiten, naar boven voorbij mijn huis.
Een groep vogels vliegt over, in V-formatie maar ook in prachtige zwermen, of alleen. Navigerend op hun intuïtie en natuurlijke koers, in kleine of grote groepen, al opstijgend en neerdalend, overal heen.
Zoveel vrijheid maar ook zo organisch verbonden in harmonie. Een schouwspel, al dansend, opzwepend in een perfecte choreografie.
Het voelt zo overstijgend, vliegen vol vertrouwen, met enthousiasme en bezieling gedragen door een (on)bereisde, (on)bekende oneindige stroom, een stilleven gaat bewegen. Met de wind onder je vleugels, vrij ademend en met een open hart je hieraan overgeven.
Ik sta op van de bank en trek mijn jas en schoenen aan. Vervolgens ga ik sinds tijden weer eens bewust lang voor de spiegel staan.
Ik kijk mijzelf in de ogen aan en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, bezield, niet bitterzoet. Ik trek de voordeur achter mij dicht en treed bevlogen en onbevangen mijn natuurlijke koers tegemoet.